Bu Yaptığını Sakın Kimseye Anlatma!

Taksici Oğuz ERGE’nin anısına…

Bir varmış bir yokmuş, eskiden çok eskiden yolda kalmışa yadım etmek, düşene el uzatmak varmış.

Sıcak bir coğrafyada devesiyle uzun bir çöl yolculuğuna çıkan tacir, dönüş yolunda, yolun kenarında, güneşin altında, açlıktan susuzluktan, yarı baygın bir vaziyette çaresizce ölümü bekleyen birine rastlamış. Hemen inerek devesiyle adama gölge yapmış. Suyundan içirip ekmeğinden yedirmiş. Bir süre sonra kendine gelen adama sormuş:

• “Nereye yolculuk kardeşim? ”
• “Beni bu çölden kurtar da, nereye gittiğim hiç önemli değil.”

Bitkin bir vaziyette olan adamı devesine bindiren tüccar, kendisi de yaya olarak düşmüş yola.

Devenin heybesinde kıymetli malları gören adamın, heybenin kenarında duran mahmuz’a ilişmiş gözü. Deveyi mahmuzlayarak kaçmaya başlamış ardına bakmadan. Adamın niyetini anlayan tüccar şaşkın ve üzgün bir vaziyette adamın arkasından seslenmiş.

– “Dur Kardeşim Dur! Hele beni bir dinle de, sonra deveyi de malları da al git.”

Ne söyleyeceğini merak eden hırsız hemen durup ve geri dönmüş.”

Adam devam etmiş konuşmaya:

• “Bak kardeşim, bu olanları sakın, hiçbir yerde hiç kimseye anlatma olur mu?”

Hırsız şaşkın bir vaziyette sormuş:

• “Niye anlatmayayım ki?”
• “Şayet bu olanları anlatırsan başkalarına, korkarım ki, bundan sonra yolda kalmış birine hiç kimse bir daha yardım etmez. Sen anlatma da iyilik baki kalsın, insanlık ölmesin”

Tokat gibi yüzünde patlayan bu söz karşısında adam deveden inmiş ve tüccardan özür dileyerek ellerine kapanmış.

Ne güzel söylemiş bizim Yunus:

Sözü bilen kişinin,

Yüzünü ağ ede bir söz.

Sözü pişirip diyenin,

İşini sağ ede bir söz.

Söz ola kese savaşı,

Söz ola kestire başı,

Söz ola iyileştire yarayı,  

Söz ola ağulu aşı,

Yağ ile bal ede bir söz.