Ayrılık var ölüm gibi.. Ölüm de var ayrılık gibi

Telefonum çaldı. Açtım. Hal hatırdan sonra “Benim beyimin bir sıkıntısı var, ne olduğunu bilmiyoruz ama durumu kötüleşiyor günden güne, şehire gidiyormussun benim beyi de götürsene” dedi.

“Geçmiş olsun, ne demek başımın üstüne tabi götürürüm, yola çıkacağım zaman haber verir gelir alırım” dedim.

Acı bir ses tonu ile “Tamam” dedi. Acıydı o tamam kelimesi hem de çok acıydı çünkü ayrılıktı. Çünkü acı tatlı günlerini geçirdiği evinin direğinin çatırdamasıydı. Belki son yolculuğa uğurlamasıydı. Ömrünü adadığı, gözünü üzerinden ayırt etmediği, mutluluğuna ve hüznüne ortak olduğu kocasını bir bilinmeze – öyle bir bilinmez ki gidip geri dönen yok- belki son yolculuğuna uğurlamasıydı; kim bilebilirdi bunu..?!

Yola çıkma vakti geldi, çattı. Aradım. “Geliyorum amca hazır olsun, alacağım” dedim. Beş on dakika içinde vardım. Amca elinde çanta ile yanında hanımıyla beraber bekliyordu. Selam verdikten sonra inip çantasını bagaja yerleştirdim. Sonra vedalaştı amca ömürlük can yoldaşıyla. Belki de bir ömrün çatırdama anıydı bu veda. Sonra bindik arabaya. Aynaları kontrol ederken eşinin aracın arkasından hüzün dolu bakışını ve hicran gözyaşlarını başını örttüğü eşarbı ile gizlemesini, acıyı iliklerine kadar hissedişini gördüm aynadan. Çünkü o da biliyordu ki bu kısa zaman dilimini kapsayan bir ayrılık değil ömürden ömrünün, canından canının kopuşu olabilirdi. Ne yazık ki öyle de oldu…

Amcayı şehre getirdim. Otobüse binmeden önce çay içmek için oturduk bir çay ocağına. Birer çay söyledik. Elleri çok titriyordu. Bardağı zar zor tutuyordu. Durumu çok iyi görünmüyordu gerçekten. Otobüse bindirdim amcayı. Gider gitmez yatırmıştı doktorlar. Birkaç hafta sonra benim de ayağım düştü. Yanına uğradım hastanede. Artık konuşamıyordu. Zar zor doğruldu yerinden. Gözlerinin içinin güldüğünü görebiliyordum. Geçmiş olsun dileklerimi ileterek, duayla ayrıldım odadan. Kanser çok hızlı ilerledi ve çok geçmeden hayatını elinden aldı amcanın…

Hayat arkadaşı araca bindirirken bunun geri dönüşü olmayan bir yolculuk olduğunu hissetmişti. Çünkü ölüm de vardı ayrılık gibi ve ayrılık vardı ki ölüm gibi.

Henüz vakit varken, saatler zamanı cömertçe sunarken ömrümüze, dizlerde derman, gözlerde ışık var iken; yeşermeli sevgiler, muhabbetler gönüllerde. Kıymeti bilinmeli sevenlerin, sevgilerin, eşin dostun arkadaşın.

Henüz vakit dar değilken…

Saygı ve sevgiler.